ხომ არ შეიძლება მუდამ სუცრუესა და ფარსში იცხოვრო, მართავდე უნიჭო სპექტაკლებს ძალით მიყვანილი მაყურებლით დარბაზში, იგონებდე ახალ-ახალ თემებს და სლოგანებს, მარტო ბოლო სლოგანი რად ღირს, “შინ ევროპისკენ,” რომელი ევროპისკენ, რომლის ღირებულებებსაც თავშივე უარყოფთ?
სპიკერებად გამოგყავთ ადამიანები, ვის წარსულშიც ბევრი კითხვის ნიშანია, ამას კი ვერ ფუთავს ფარად აფარებული ახალგაზრდობა. ჩვენი ქვეყანა არც ისე დიდია, რომ ყველამ ყველაზე ყველაფერი არ იცოდეს, ამიტომ დღევანდელ დღესაც ისეთივე ფიასკო ელის, როგორც ყველა სხვა დანარჩენს.
საქართველო, თქვენი უნიჭო სპექტაკლების გარეშეც, მიიღებს კანდიდატის სტატუსს და ბოლო გაჩერება ევროპული ოჯახი იქნება, რაც კონსტიტუციაშიც არის გაწერილი.
გირჩევთ მოეშვათ ქვეყნის არევის მცდელობას და ირაკლი კობახიძის მიერ გამოცხადებულ 12-პუნქტიანი გეგმის შესრულების სამუშაო პროცესში ჩაერთოთ.წერს ანალიტიკოსი ნინო ფოჩხუა.